آموخت تا كه عطر ز شیشه فرار را
آموختم فرار ز یاران به یار را
دل می كشید ناز من و درد و بار را
كاموختم كشیدنِ نازِ نگار را
پس می كشم به وزن و قوافی خمار را
گیرم كه كرد خواب رفیقان مرا كِسِلْ
گیرم كه گشت باده ز خشكی ما خجل
گیرم كه رفت پای طرب تا كمر به گِلْ
ناخن به زلف یار رسانم به فتح دل
مُطرب اگر كلافه نوازد سه تار را