صداپیشگان :
علی حاجی پور – علیرضا عبدی – امیر حسن مومنی نژاد – خانم میرزایی
قسمت اول
قسمت دوم
راوی : علی بچه جنوب شهر بود. وضعیت مالی شون متوسط بود ولی بیشتر هم محله ای ها و هم مدرسه ای هاش از قشر ضعیف جامعه بودن.
مرتضی : علی … علی بیا بریم بوفه مدرسه امروز خوراک لوبیا پخته آورده، بریم بزنیم به بدن جون داداش خیلی می چسبه
من نمیام، تو اگه خواستی برو واسه خودت بخر
مرتضی : اِ .. چرا ضد حال میزنی علی بیا بریم بخوریم دیگه
شهید علی عباس : نه مرتضی راه نداره، الکی هم اصرار نکن، لوبیا موبیا تعطیله
مرتضی : چی شده علی؟!
شهید علی عباس : ببین مرتضی، بیشتر بچه های مدرسه پول ندارن از بوفه لوبیا بخرن. حالا حساب کن وسط این همه آدم، من و تو لوبیا خورون راه بندازیم.
نمیشه که بابا خوب بقیه هم دلشون می خواد دیگه
مرتضی : یعنی کشته مرامتم داش علی، باشه اصلا لوبیا رو بی خیال، بریم یه فوتبال بزنیم حداقل
شهید علی عباس : لولت می کنم
مرتضی : عمرا آبیته
شهید علی عباس : داداش قرمزته ، فقط قرمز
***
راوی : علی اونروز وقتی رفت خونه، به باباش که خواربار فروشی داشت گفت :
سلام بر همگی
خواهر علی : سلام علی چطوری؟
شهید علی عباس : خوبم آبجی کوچیکه، بابا خونس؟
خواهر علی : آره تازه اومده. صورتت چرا قرمز شده؟
شهید علی عباس : فوتبال بازی کردیم زیر آفتاب، موها رو داری یا نه؟ طلایی تر شده. علی مو قشنگ.
یعنی خداییش دوست داشتی یه دست نداشتی، ولی موهای منو داشتی آبجی؟
خواهر علی : علی، باز شروع کردی؟
پدر علی : سلام علی آقا، رسیدن بخیر
شهید علی عباس : سلام بابا
پدر علی : نیومده داری سر به سر آبجیت میذاری ها، کم پوز بده به موهات. علی جان به خوشکلیت نناز که به تبی بنده، بله
به به ، سخن بزرگان، از تاجر بزرگ بازار
پدر علی : چیه باز علی هندونه میذاری زیر بغلم؟ بگو باز چه آشی پختی برام؟
شهید علی عباس : آش نپختم بابا. خوراک لوبیا پختم
پدر علی : خوراک لوبیا؟!
شهید علی عباس : بابا یه چی بگم رومو زمین نمی ندازی؟
پدر علی : تا چی باشه، چون روی تو خیلی زیاده
{ ادامه ماجرا را در فایل صوتی بشنوید. }
